Speelplezier met losse materialen, next level participatie

maandag 17 juni 2019

timer 3 min

Speelplezier met losse materialen, next level participatie

Biind Expert Peter Post denkt bij het maken van nieuw speelbeleid vooral buiten de kaders. Gemeenten en bewoners kunnen prima samenwerken om het speelplezier van de jeugd te vergroten, vindt hij.

Laatst schrok ik mij kapot. Uit de challenge van het ministerie van VWS om kinderen weer aan het bewegen te krijgen, las ik dat kinderen van nu per jaar 1.700 speeluren maken, tegenover 15.000 speeluren 30 jaar geleden. En als ik naar mijn eigen kinderen kijk, dan ik me daar nog een voorstelling bij maken ook.

Op mijn zoektocht naar de essentie van spelen, las ik van een onderzoek over de functie van spelen in het dierenrijk. En hoe simpel is het? Je leert skills die je later van pas komen. Net zoals ravottende kittens zich spelenderwijs overlevingsskills eigen maken. Oftewel: spelen is je voorbereiden op de toekomst, zowel door het oefenen van je hardskills als je softskills. Spelen is dus een essentieel onderdeel van je persoonlijke ontwikkeling.

We hebben het al duizenden keren geschreven en gelezen: “Een kind is van nature nieuwsgiering, gaat op ontdekkingstocht om nieuwe dingen te leren. Is sociaal en speelt graag met anderen om vervolgens zijn fantasie en creativiteit de vrije loop te laten en tegelijk verwerken zij hun eigen ervaringen uit de dagelijkse praktijk. Daarbij doen zij materiaalkennis op, lossen problemen op, bedenken constructies, werken samen, leren risico’s inschatten enzovoort enzovoort.”

Maar is dat wel zo? Hoe doet een kind dat tegenwoordig nog als het speelaanbod buiten vastligt en soms zelfs je voetbalshirt niet vies mag worden van je moeder? Een collega uit Apeldoorn zegt: “Als je kinderen een stapel planken geeft dan wordt het een hut. Geef je kinderen een hut dan wordt het een stapel planken”. En dan voeg ik eraan toe, dat laatste noemen wij dan vandalisme. Duidelijk is wel, kinderen moeten hun creativiteit kwijt kunnen. Speeltoestellen zijn hartstikke leuk, maar losse en vormbare materialen zijn ook nodig voor de ontwikkeling van het kind.

Losse materialen in de openbare ruimte van nu zijn bijna ondenkbaar, het lijkt wel of we alleen nog maar een steriel denkkader kennen. Natuurlijk mag je van een beheerder van de openbare ruimte niet verwachten dat hij aan het einde van de dag rondslingerende takken gaat verzamelen. Maar als we dit nu eens samen met de bewoners doen? Kijk, de gemeente beschikt over stenen, boomstammen, takken of zand die bij het onderhoud vrijkomen, en weet wat wel en niet kan als het op veiligheid aankomt. Bewoners die een iets rommelige maar avontuurlijke speelplek met meer speeluren voor hun kinderen wel zien zitten, mogen een beroep doen op deze materialen en gebruiken de kennis van de gemeente om het verantwoord en bespeelbaar te houden. Een bijna primitieve samenwerkingsvorm tussen gemeente en bewoners, maar wel één die invulling kan geven aan belangrijk onderdeel van het spelen en heel veel creatieve buitenspeeluren zal genereren.